Dag 8 Perhentian Island Besar

Vanmorgen werd ik wakker van een geluid dat ik liever niet hoor. Even het gordijn opzij om te kijken of het klopt. Tsja regen, flinke regen. Ik dacht, dan draai ik me nog maar eens om, maar zo werkt dat helaas bij mij niet. Wakker is wakker, dus wassen, insmeren en aankleden, het vaste ritueel en Theo erachteraan hetzelfde ritueel. 

Kim kwam langs voor de zonnebrand en zij was doodop. Ze hadden de hele nacht last van een stroomstoring waardoor de ventilator & de airco niet werkten, dat was zweten natuurlijk waardoor ze vanaf half vier geen oog meer had dichtgedaan. Ook moest ze op de tast naar het toilet want licht hadden ze ook niet! Een klein drama dus. Theo ging langs om te kijken of ze wellicht een verkeerde schakelaar hadden omgezet maar dit was niet het geval. Nadat hij dit probleem bij de receptie had gemeld kwam er direct iemand langs die het probleem in no time gefikst had. Inmiddels genieten ze weer van een gekoelde kamer.

We begonnen het ontbijt weer met zijn drietjes want Nick was ook doodop, maar toen bleek dat er bij het ontbijt pannekoeken waren nam hij toch de moeite om bij ons aan te sluiten. Iederen liet het zich goed smaken. Ik had ook al een aantal bananencakejes voor hem ingepakt, deze heeft hij als toetje in zijn chalet genuttigd. Hij had 12 stukjes die hij eerlijk met Kim had gedeeld. Hij 10 stukjes en Kim 2. Echt op zijn Nicks dus.

Het weer leek aardig op te klaren en daar het de laatste dag hier was van Johan, Marjon, Jessie en Merit gingen we die kant op via de wandeling door een stuk jungle. Dit hebben we inmiddels zo vaak gedaan dat we hier onze hand niet voor omdraaien. Een laatste dag met zijn achten, zo dachten wij. Bij hun kamer aangekomen bleek Jessie nog ziek en bleven Marjon en Jessie nog bij hun optrekje. Daar de anderen aan het duiken waren gingen we met ons vieren naar het strand. Het zonnetje was alweer weg maar de temperatuur is hier altijd prima dus toch de zee in gegaan en hebben we met de frisbee overgegooid. Later kwamen Marjon, Jessie en Merit ook naar het strand en gingen ook zij de zee in. Enkele van ons begonnen toch wel trek te krijgen waardoor het tijd werd om te lunchen. De keuze was gevallen op Coral View. Tijdens de lunch werd duidelijk dat Jessie nog te ziek was om te reizen hierop heeft Johan alles omgezet waardoor ze langer op Perhentian blijven.

Theo en ik hebben nog met de frisbee overgegooid en zo werd het weer tijd om terug te wandelen. Op ons  terras uitkijkend over de zee (blijft prachtig) nog wat gedronken voor we naar onze chalets gingen om ons op te frissen. In het restaurant hadden we wel gezien dat er meerdere grote tafels gereserveerd waren, maar hadden we nooit verwacht dat alles vol zou zitten. Dit was dus een domper waardoor we moesten wachten op een tafel. Dit bleek achteraf mee te vallen dus hebben we gewoon gegeten bij de Cocohut. Tijdens het eten begon het weer te regenen, zoals bijna elke avond. Liever in de avond als op de dag, zeg ik maar. Nick sloot de maaltijd af met een bananenshake terwijl de rest al vol zat van deze heerlijke maaltijd. Tot nu toe hebben we alleen maar lekker gegeten, we hebben geen enkele misser gehad en dat bevalt goed.

Zit nu in het chalet dit stukje te schrijven terwijl ik Theo naast me hoor knorren. Goed voorbeeld doet goed volgen dus ga ik nog even lezen om vervolgens ook mijn ogen te sluiten. Voorlopig zijn de buren zeer luidruchtig dus hoop ik dat ik net zo snel in slaap val als Theo. Tot morgen.